Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

together we're invincible.

Λοιπόν. Κάπως τα έχω καταφέρει και ενώ από το παράθυρό μου συνήθως βλέπω μόνο μίζερες πολυκατοικίες, σήμερα έχω πετύχει το μικρό κομμάτι ουρανού που φιλοξενεί το φεγγάρι. Έχω λοιπόν la luna πρώτο πιάτο και γουστάρω ατελείωτα. Γιατί πάντα είχαμε ιδιαίτερη σχέση με την εν λόγω κυρία, της μιλάω και είναι στοιχείο του δικού μου χαρακτήρα να θεωρώ ότι μου απαντάει. Και άπαξ και το πιστεύω, τότε αυτόματα ισχύει κιόλας. Της κλείνω το μάτι, λοιπόν, και αρχινάω.

Πιστεύεις στη δύναμη της θέλησης? Και μη μου αρχίσεις τις κουταμάρες του τύπου "όταν θέλεις κάτι πολύ το σύμπαν συνωμοτεί υπέρ σου/συνωμοτεί εναντίον σου/κάνει την πάπια/κάνει 15 τούμπες και 3 κατακόρυφους" και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Εγώ ξέρω ότι όταν θέλεις κάτι πολύ και έχεις το μυαλό σου μέσα στο κεφάλι σου και τα ποδάρια σου να πατάνε γερά πάνω στη γη, τότε αυτό που θέλεις θα γίνει, τα πράγματα θα ρέουν καλώς, όλα θα είναι ρόδινα με αγάπες και λουλούδια, ξέρεις. Βάλε βέβαια μέσα και τον παράγοντα ότι θα είσαι πάντα εσύ, θα μένεις πάντα ο εαυτός σου που ξέρει τι θέλει και δεν παραλογίζεται και αλλάζει αυτό που είναι χάριν καταστάσεων. Διότι όταν μια χημεία δουλεύει και προχωράει στρωτά, αλλάζοντάς την όταν αλλάζουν οι συνθήκες αποσυντονίζεις τον εαυτό σου, αποσυντονίζεις τον άλλον και αποσυντονίζεις και το πολύ αγαπητό μας σύμπαν, το οποίο έτσι έχει μάθει τώρα, τι να κάνουμε, δε θα του τα αλλάξεις εσύ, κύριε!

Οπότε, αγαπητέ μου αναγνώστη, δώσε βάση: τα πράγματα είναι απλά. Θέλει θετική διάθεση, πίστη σε αυτό που προσπαθείς, χαμόγελα, γέλια, υπομονή, επιμονή και ομορφιά. Αυθορμητισμό και αληθινότητα. Ντάξει, δεν υπάρχει η λέξη, μη με σκοτίζεις. Κατάλαβες τι ήθελα να πω, όμως, έτσι δεν είναι?

Γιατί η μαγεία θέλει και προσμονή. Και η προσμονή κρύβει μαγεία. Μα είναι αλληλένδετα, δεν το βλέπεις?