κι εκεί αλλάζουν όλα.

Πρέπει να είσαι πιο δυνατή από αυτό. Η ζωή συνεχίζεται, το έχουμε ξαναπεί, το τέλος του κόσμου είναι μακριά ακόμα, ή τουλάχιστον σίγουρα δεν είναι αυτό. Σε πονάει η αδιαφορία, το ξέρω, σε πληγώνει ο σταρχιδισμός κι ακόμα ίσως δεν μπορείς να το πιστέψεις, μα χώνεψέ το, κοριτσάκι, οι άνθρωποι συχνά θα σε απογοητεύουν. Μέριασε το παράπονο και φόρτσα τα πανιά ξανά.

Κι ας είναι άδικο, κι ας μη μπορείς να σταματήσεις να σκέφτεσαι το αν μαζί της θα στεριώσει, αν θα τον καταφέρει, τι είναι αυτό που κάνει τις άλλες να τους κρατάνε κι εσένα όχι. Κι ας θέλεις να χτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο, κι ας θέλεις να γρατζουνιστείς και να ματώσεις, κι ας θέλεις να κάνεις κι άλλα πολλά που δεν θα αναφέρω, γιατί θα σε πούνε μανιοκαταθλιπτική και θα τρομάξουν, κοριτσάκι, κρίμα είναι τα παιδιά.

Κι ας θέλεις πάνω από όλα να πας ΣΠΙΤΙ. Στο σπίτι σου, στους ανθρώπους σου, στον αέρα που μυρίζει και τον αναγνωρίζεις, στο οικείο και το ασφαλές. Μα δεν είναι έτσι, πιτσιρίκα. Η φυγή δεν είναι του χαρακτήρα σου. Η έξοδος ναι, με το κεφάλι πάντα ψηλά. Μα όχι η φυγή. Σε αηδιάζει, είναι δειλεία κι εσύ δεν φτιάχτηκες για δραπέτης. Με κουτουλίδια στα εμπόδια θα ισιώσουμε ξανά, υπέροχε εαυτέ μου, στο υπογράφω.

Πάμε μπροστά.

Ξυπόλητη στο βρεγμένο γρασίδι~

Δως μου τα πατήματα, γιατί είμαι μικρή ακόμα και δεν ξέρω καθόλου πού πηγαίνω. Δεν έχω τρόπο να μάθω, μονάχα ζω στα ψηλαφιστά, οι λέξεις μου φεύγουν και γράφονται μόνες τους και αγαπιούνται από εμένα κι από τη ζωή μου την ίδια. Τα μάτια μου είναι δεμένα εξ επιλογής και κουτουλάω, σέρνομαι και χτυπώ στους τοίχους μέχρι να βρω το δρόμο μου. Γιατί έτσι έχω μάθει, να μην ζητώ βοήθεια για να ζήσω, μονάχα να αφήνω τη ροή των πραγμάτων να με συνεπαίρνει και να με ξεβράζει σε διαπιστώσεις και σε εκ των υστέρων αναλογισμούς και συμπεράσματα. Το μέρος μου είναι εδώ, είναι προσωρινό και αναλώσιμο, μα ποτέ δεν το ένιωσα πιο αληθινό, πιο καίριο και απτό. Η ζωή μυρίζει, την ακουμπώ και την νιώθω με όλες μου τις αισθήσεις. Κι ας συνεχίζω να ζω με επιφυλάξεις, κι ας κρατάω τις άμυνές μου και το μυαλό μου στη θέση του. Ακόμα κι έτσι, η αλήθεια είναι ότι όλο μου το είναι εκρήγνυται και σφύζει από ζωή και αίσθηση. Κι ας είμαι ακόμα μικρή και αδαής. Ευγνωμωνώ τη ζωή.

Τις καληνύχτες μου στους όμορφους ανθρώπους.

http://www.youtube.com/watch?v=Yim_2rwfmFY