Μπορείς να νικήσεις πολλά πράγματα σε αυτή τη ζωή. Γιατί αυτή η ζωή ακριβώς είναι μια συνεχόμενη μάχη, ένας αγώνας, μια αέναη ροή μικρών πολέμων. Μπορείς να είσαι δυνατός, να νιώθεις ανίκητος, να έχεις όλα τα φόντα για να κατακτήσεις τον κόσμο. Που στην ουσία βέβαια, δεν κατακτάς τον κόσμο ολάκερο, μα μοναχά τον κόσμο σου. Το δικό σου, ολόδικό σου μικρόκοσμο.
Υπάρχει όμως ένα πράγμα που δεν μπορείς να το νικήσεις. Αυτό είναι ο θάνατος. Δεν σου λέω ότι τον φοβάμαι, δεν ξέρω καν αν τον φοβάμαι, δεν έχω κάτσει ποτέ να το σκεφτώ στα σοβαρά, είμαι παιδί μικρό ακόμα. Όμως να που χτες το πρωί προσπέρασα στο δρόμο τυχαία τον Κώστα Βουτσά, παλαιό φίλο της λατρεμένης μου γιαγιάς, και οι αναμνήσεις αυτής με χτύπησαν σαν κεραυνός. Και εκεί είναι που σου δημιουγείται το αίσθημα της απόγνωσης, σε πιάνει απελπισία γιατί δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΑ που να μπορείς να κάνεις για να αντιστρέψεις το θάνατο. Δεν υπάρχει διέξοδος, δεν υπάρχει ανατροπή, δεν έχει παραθυράκια, πώς το λένε. Είναι αυτό. Το μεγάλο, κτηνώδες ίσως ΤΕΛΟΣ. Και δεν μπορείς να το συνηθίσεις ΠΟΤΕ.
Στεναχωρέθηκα, δε θα σου πω ψέμματα. Και όπως πάντα το προικισμένο μου μυαλό με οδήγησε αλυσιδωτά σε άλλες σκέψεις, που αφορούν τις σχέσεις των ανθρώπων, τα δεσίματα και τις εξαρτήσεις που επιτρέπουμε να δημιουργηθούν και στο κατα πόσο είναι σόφρων να το αφήνουμε να γίνεται αυτό. Κακή σκέψη. Κυνική, αναίσθητη, τρομακτική, θα τολμούσα να πω. Δεν μου αρέσει. Μα δεν μπορώ να την εμποδίσω.
Ζήστε, παίδες, ζήστε έντονα και αληθινά, γιατί... Δεν θα το πω. Ξέρετε τη συνέχεια. Δεν είναι πεσσιμισμός. Αυτογνωσία είναι. Χαμογελώ. Εις το επανιδείν.
http://www.youtube.com/watch?v=wcVLeUFW-AM
4 σχόλια:
Μια σταγόνα φιλοσοφίας τόσο καθαρή και αποσταγμένη όσο το αλκοόλ στο αψέντι. Τίποτα καινούργιο. Καμία απάντηση. Πολλές ευκαιρίες για σκέψη. Πολλές ερωτήσεις. Το κονκλούζον έτσι κι αλλιώς μέσα στον μικρόκοσμο του καθενός ξεχωριστά χωρεύει. Με πορτοκαλιά ρούχα λίγο πιο μπροστά από τη μύτη μας. Το βλέπουμε όμως;;;...
ΜΗΝ ΑΝΥΣΗΧΕΙΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΑΛΛΑ ΝΑ ΑΝΥΣΗΧΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΕΣ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΙΧΕΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ
χαχ! θυμάμαι που σου 'λεγα "γιατί δε γράφεις;" και μου 'λεγες οτι δε σου βγαίνει ή οτι δε μπορείς.
όπως συμβαίνει πιστεύω σ' αυτές τις περιπτώσεις αναγνωρίζω στα κείμενά σου εσένα και ταυτόχρονα ενα ξένο.
bienvenue ;)
καλώς σας βρήκα, γαληνεμένε μου φίλε :)
Δημοσίευση σχολίου