Έφτασε δα η ώρα. Ήρθε πια η ώρα, καιρός να πάμε σπίτι. Γιατί τελματώσαμε, γιατί ξέρουμε όλοι οτι δεν είναι αυτή η πραγματικότητα, γιατί μια ζωή έχει ρίζες πολύ βαθύτερες από αυτό, βαθύτερες ίσως από ό,τι δε θα μπορούσες καν να αρχίσεις να φαντάζεσαι. Και η προσωρινή ζωή κουράζει, γιατί θέλει πάντα ενθουσιασμό, θέλει σβελτάδα και ένταση, δεν έχει περιθώρια για χαλάρωση, γιατί οι ρίζες εδώ είναι βρεφικές είπαμε, θυμάσαι? Χωρίς την κατάλληλη φροντίδα θα τσακίσουν κι όλα θα καταρρεύσουν.
Πίσω λοιπόν. Πίσω στη ζωή που έχει καταφύγια, πίσω στη ζωή που έχει κρυψώνες, έχει ματιές ζεστές, δεμένες. Πίσω στη ζωή από την οποία μπορείς να κρυφτείς, να εξαφανιστείς, γιατί ξέρεις ότι δεν θα πάει πουθενά, είναι δική σου και σε περιμένει να γυρίσεις.
Ναι, χαμογελώ για την επιστροφή. Μη με παρεξηγείτε. Πέρασα ΥΠΕΡΟΧΑ. Αλλά μάλλον είμαι πια πολύ μεγάλη για να προσποιούμαι πως δεν ξέρω ή δε βλέπω. Κι αυτό μου ξεσκίζει το μυαλό.
Δύο τραγούδια. Τόσα δίστιχα, τρίστιχα, τετράστιχα που με εκφράζουν. Και αφού δεν μπορώ να αποφασίσω ποιους από όλους τους στίχους προτιμώ, θα τους παραθέσω όλους εδώ. James το αγαπητό συγκρότημα, "Out to get you" και "Lullaby" τα λατρεμένα τραγούδια. Here goes:
~So alone tonight, miss you more than I will let you know
Miss the outline of your back, miss you breathing down my neck~
~Looked in the mirror, I don't know who I am any more
The face is familiar, but the eyes, the eyes give it all away~
*Every kiss has left a bruise*
*You've been raiding too much meaning from existence*
*Take that child and teach him senseless*
*I wish we weren't conceived in violence*
*Damage the dream, damage the dream
The magic is broken The house is in ruins Your memory's one-sided The side that you're choosing feels nothing Feels nothing at all*
