Έφτασε δα η ώρα. Ήρθε πια η ώρα, καιρός να πάμε σπίτι. Γιατί τελματώσαμε, γιατί ξέρουμε όλοι οτι δεν είναι αυτή η πραγματικότητα, γιατί μια ζωή έχει ρίζες πολύ βαθύτερες από αυτό, βαθύτερες ίσως από ό,τι δε θα μπορούσες καν να αρχίσεις να φαντάζεσαι. Και η προσωρινή ζωή κουράζει, γιατί θέλει πάντα ενθουσιασμό, θέλει σβελτάδα και ένταση, δεν έχει περιθώρια για χαλάρωση, γιατί οι ρίζες εδώ είναι βρεφικές είπαμε, θυμάσαι? Χωρίς την κατάλληλη φροντίδα θα τσακίσουν κι όλα θα καταρρεύσουν.
Πίσω λοιπόν. Πίσω στη ζωή που έχει καταφύγια, πίσω στη ζωή που έχει κρυψώνες, έχει ματιές ζεστές, δεμένες. Πίσω στη ζωή από την οποία μπορείς να κρυφτείς, να εξαφανιστείς, γιατί ξέρεις ότι δεν θα πάει πουθενά, είναι δική σου και σε περιμένει να γυρίσεις.
Ναι, χαμογελώ για την επιστροφή. Μη με παρεξηγείτε. Πέρασα ΥΠΕΡΟΧΑ. Αλλά μάλλον είμαι πια πολύ μεγάλη για να προσποιούμαι πως δεν ξέρω ή δε βλέπω. Κι αυτό μου ξεσκίζει το μυαλό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου