Απόψε μιλάμε σε α' ενικό.

Ένα πράγμα έχω που δεν αλλάζει. Δεν θα μου το πάρουνε, δεν θα το αφήσω, δεν θα με αφήσει. Ακόμα κι όταν θα θελήσω να αλλάξω τον εαυτό μου, ακόμα κι όταν θα κάνω στροφή και θα διαλέξω δρόμους διαφορετικούς, αυτό θα μείνει για πάντα, γιατί είναι κάτι που είναι ραμμένο στο κορμί μου από μέσα, κολλημένο πάνω μου σε κάθε σπιθαμή.

Έχω τσαμπουκά. Γεννήθηκα ροκ και έτσι θα μείνω. Όχι γιατί το επέλεξα, αλλά γιατί έτσι βγήκα. Με τσαμπουκά. Ο μπαμπάς μου μου λέει ότι όταν γεννήθηκα είχα μαλλί μαύρο σηκωμένο μοϊκάνα. Έτρωγα φέτα χωρίς να έχω δόντια. Έκλεβα τα παιχνίδια του αδερφού μου. Ήμουν μια κλανίτσα 3 ή 4 ετών κ τσαμπουκαλευόμουν τα παιδάκια που πειράζανε τον ΜΕΓΑΛΟ μου αδερφό στο πάρκο. "Φύγε μπαντάκι, θα σε κάνω κομματάκια." 'Ετσι έλεγα, μου λένε.

Κι έτσι μεγάλωσα. Στα 7-8 μου εφηύρα ένα φανταστικό δέντρο που τα φρούτα του μου φέρνανε κέφι. Και μονάχα τεντωνόμουν στις μύτες των ποδιών για να τα φτάσω κι έπειτα χοροπηδούσα στο κρεβάτι μου μες στη χαρά. Το κεφόδεντρο. Και δεν είναι ψέμα, αλήθεια υπήρχε στο μυαλό μου. Και ήμουν χαρούμενη γιατί τραβούσα τη γραμμή από μόνη μου κι έλεγα στον εαυτό μου "τώρα θα είσαι χαρούμενη". Και γινόμουν.

Και φώναζα μικρή, και σήκωνα τον κόσμο και μάλωνα και σιχτιριζόμουν με τους πάντες και τα πάντα. Όχι για πρόκληση. Όχι για αντίδραση, όχι για τσαμπουκά ως αυτοσκοπό. Μόνο και μόνο γιατί έτσι πήγαζε από μέσα μου, ό,τι βλέπω και δεν μου αρέσει να το λέω, ό,τι δε με ευχαριστεί να το αρνιέμαι, σε ό,τι διαφωνώ να σηκώνω αντιρρήσεις.

Κι έμαθα να είμαι έτσι, το λέω ροκ γιατί είναι ό,τι πιο οικείο και κοντινό στον ορισμό που ψάχνω, γιατί αυτό που είναι είναι ένα πετραδάκι στο στήθος, λίγο πιο πάνω από την καρδιά και λίγο πιο κάτω από το κοίλωμα των κλείδων κάτω από το στέρνο. Ξες ποια λέω, τα κόκκαλα που χτυπάς ρυθμικά χωρίς λόγο και αιτία, για να ακούς τον ήχο τους θαμπό κάτω από το δέρμα. Εκεί είναι αυτό που με προσδιορίζει, εκεί με καίει όταν νιώθω να αδικούμαι, εκεί μαζεύεται ο κόμπος όταν θέλω να κλάψω, εκεί πονάω όταν λυγίζω και είμαι αδύναμη.

Γιατί το ροκ δεν είναι αναρχία, δεν είναι αντίδραση. Δεν είναι αντισυμβατικότητα, μαγκιά, αναισθησία και τσαμπουκαλίκι που σε κάνει δυνατό. Το ροκ για μένα είναι η καθαρότητα της ματιάς, η απλότητα των πραγμάτων, η αξιοπρέπεια που διατηρείς για να μένει το κούτελό σου καθαρό. Ένα quality, μια ποιότητα, αν θες, μια μαγκιά διαφορετικού είδους, που σε κάνει φωνακλά κι αξιαγάπητο και ταυτόχρονα εμπεριέχει τον κίνδυνο να παρεξηγηθείς, να κριθείς λάθος, να σου βγει και το μάτι και το όνομα.

Και ροκ είναι αυτό να μην σε νοιάζει. Καθείς ας λέει ό,τι θέλει, εσύ θα ξέρεις τι κάνεις και τι είσαι κι όποιος μιλά και λέει, ας πάει να κουρεύεται. Να σε αφορά μόνο στο σημείο που απειλεί να μπαχαλέψει τη ζωή σου και κυρίως να πληγώσει αυτά για τα οποία νοιάζεσαι. Είτε αυτό είναι άνθρωποι, έννοιες, αντιλήψεις, είναι ένα και το αυτό, δεν έχει σημασία. Γιατί ροκ είναι να μην αλλάζεις, ενώ ταυτόχρονα θα αλλάζεις χίλιες φορές και κάθε ώρα. Ροκ είναι το τσαγανό σου να λες εγώ είμαι αυτό που είμαι, έτσι βγήκα κι έτσι διαμορφώθηκα και κανένας δεν μπορεί να μου υποδείξει πώς να είμαι και για κανέναν δεν θα κάνω κάτι διαφορετικό από αυτό που έχω επιλέξει. Εγώ επιλέγω τι θα γίνω, γιατι διαμορφώνομαι και δομούμαι με την κάθε μέρα που περνάει. Αλλά με δική μου επιλογή, κατάλαβες? Σ'αρέσει? Έκατσες. Δε σ'αρέσει? Έφυγες. Απλά και όμορφα.

Γιατί το ροκ είναι δύναμη μυαλού κι αδυναμία της καρδιάς. Το 'πιασες, ψηλάκι?