Πνίγομαι.

Δεν θέλω να ζήσω συμβατικά. Δεν θέλω να ζήσω ούτε αντισυμβατικά όμως. Δεν ξέρω πού σταματάνε τα πλαίσια - αν ποτέ σταματάνε - , δεν ξέρω ποιος βάζει τις ταμπέλες κ πού τελειώνουν αυτές. Σιχαίνομαι τις λέξεις, σιχαίνομαι τη βαρύγδουπη σημασία που δίνουν στο κάθε τι, σιχαίνομαι τις επακόλουθες σκέψεις κ τα αναγκαία συμπεράσματα που πηγάζουν από αυτές.

Δεν θέλω να ακολουθήσω μια ζωή δρομολογημένη από τις προσδοκίες της κοινωνίας, μα με τρελαίνει που οποιαδήποτε απόκλιση από μια τέτοια πορεία σε στέλνει κατευθείαν σε ένα μονοπάτι επίσης κυριαρχημένο από ταμπέλες, λέξεις, πλαίσια, προσδοκίες. Αντισυμβατισμός, ελευθερία πνεύματος, μη ανταπόκριση, απόκλιση, μη ενσωμάτωση, διαφορετικότητα, αντιλογία.

Δεν ξέρω τι θέλω να κάνω με τη ζωή μου, δεν ξέρω γιατί θα ήθελα να το ανακαλύψω σκεπτόμενη έξω από τα πλαίσια κ αρχίζω να φοβάμαι ότι δεν έχω την ικανότητα να σκεφτώ εκτός πλαισίων, γιατί το ο,τιδήποτε κι αν σκεφτώ εμπίπτει μέσα σε επόμενα κοινωνικά πλαίσια. Υφίσταται μία ατέρμονη φυλάκιση ιδεών μέσα σε ένα πλαίσιο, που εμπίπτει σε ένα άλλο, μεγαλύτερο πλαίσιο, κι αυτό σε ένα μεγαλύτερο κι εκείνο σε κάποιο ακόμα μεγαλύτερο. Μια αλυσίδα ατελείωτη, με κρίκους τόσο σφιχτά κρατημένους μεταξύ τους που δεν μπορείς να την σπάσεις, μα ούτε κ να βρεις την άκρη της.

Όλα έιναι προδιαγεγραμμένα, φοβάμαι πως σκέφτομαι όπως σκέφτομαι γιατί έτσι μου μάθανε να σκέφτομαι, φοβάμαι πως και αλλιώς να μου είχανε μάθει να σκέφτομαι, πάλι θα σκεφτόμουν με εκείνον τον τρόπο επειδή έτσι έμαθα και συνήθισα, υποψιάζομαι ότι ένα από τα μεγαλύτερα λάθη της ανθρωπότητας είναι το ότι δεν αφήνει τον άνθρωπο να αναπτύξει τη σκέψη του μονάχος, παρά την τρέφει συνεχώς με συγκεκριμένες ιδέες, τη γαλουχεί από το δευτερόλεπτο που γεννιέται, τις δείχνει δρόμους να ακολουθήσει και δεν την αφήνει να ανακαλύψει μόνη της τις δυνατότητες κ τα όριά της. Το μυαλό μαθαίνει να λειτουργεί όπως του ορίσανε, του δίνεται η επιλογή μεταξύ πραγμάτων, μα τα πράγματα αυτά υπάρχουν ήδη, είναι κιόλας χτισμένα με τον τάδε ή τον δείνα τρόπο που έχει υπαγορευθεί. Η επιλογή είναι πλαστή, η προτίμηση ψεύτικη. Όλα υπαγορεύονται από τον τρόπο που ζει η κοινωνία, η ανθρωπότητα διαλέγει δρόμους και ο άνθρωπος πλανάται πως φτιάχνει ο ίδιος τη ζωή του όπως τη θέλει, μα στην τελική αυτά που νομίζει πως θέλει έχουν υπαγορευθεί από άλλους, τα θέλει γιατί έτσι έμαθε να ζει κ προς τα εκεί δρομολογήθηκαν οι κλίσεις του, οι δρόμοι που του δίνουν να διαλέξει είναι ήδη φτιαγμένοι από άλλους, ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΛΑΙΣΙΩΜΕΝΑ. Μια φρικτή καταδίκη, μια προσδοκία, μια πλάνη, μια φυλακή, ένας περιορισμός του πνεύματος από τα όρια της πολιτισμένης ύπαρξης.

Πώς να ξέρω τί θέλω να κάνω στη ζωή μου, όταν σκέφτομαι πώς αυτό που θέλω, αυτό που δεν θέλω, αυτό που θα μπορούσα, αυτό που ονειρεύομαι, αυτό που αντιπαθώ, αυτό που ερωτεύομαι, είναι όλα δημιουργήματα κοινωνικών πλαισίων?

Αν δεν κατανοήσω την σκέψη μου, πώς θα αγαπήσω τον εαυτό μου? Πώς μπορώ να πω ότι "σκέφτομαι έξω από το κουτί", όταν το κουτί βρίσκεται μέσα σε ένα μεγαλύτερο κουτί? Πού τελειώνουν τα κουτιά και πού στο διάολο νιώθω επιτέλους ελεύθερη?