Αυτή που δεν θέλησα ποτέ να γίνω.

Σήμερα σκότωσα ένα τριαντάφυλλο. Το χτύπησα με την παλάμη μου μέχρι να του πέσουν όλα τα πέταλα κι έπειτα τα μάζεψα και τα έβαλα σε ένα ποτηράκι, έχοντας ένα αίσθημα διαστροφικής ικανοποίησης. Δεν ξέρω πώς και γιατί το έκανα, ξέρω μόνο ότι μέχρι ένα δευτερόλεπτο πριν τη στυγνή έκρηξη οργής προς αυτό προσπαθούσα να το στερεώσω στα μαλλιά μου, να προσδώσω μια έξτρα λεπτομέρεια ομορφιάς στην εικόνα μου. Μόνο όταν κοίταξα το χέρι μου και είδα το κοκκινάδι που είχε μείνει στην παλάμη μου, σαν αίμα από τα πέταλα που χτύπησα με μίσος και μανία, μόνο τότε ένιωσα κάπως. Ένιωσα πως σκότωσα κάτι, πως κατακρεούργησα κάτι ωραίο, αισθάνθηκα σαν δολοφόνος των μικρών, όμορφων πραγμάτων. Και ταυτόχρονα ένιωσα πως μέσα μου έχει πεθάνει κάθε ιδέα περί ρομαντισμού, κάθε υπόνοια ύπαρξης του αληθινού, πηγαίου και ειλικρινούς έρωτα. Αισθάνθηκα πως κάθε μου ελπίδα όχι απλώς έχει πεθάνει, αλλά έχει δολοφονηθεί στυγνά και βασανιστικά από αλλεπάλληλα χτυπήματα, συνεχείς απογοητεύσεις, ατέρμονες θλίψεις.

"Ταξίδι επιδιόρθωσης" το είπες? Άντε, να το πάμε να δούμε. reboot.