Τι τίτλος με λες τώρα κι εσύ

Θέλεις να σου πω κάτι? Μετά από δυόμισι λίτρα μπύρα το πρώτο μα πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό να σου πω είναι το εξής: είσαι τόσο ερωτευμένος μαζί μου που δεν ξέρεις πώς να αντιδράσεις. Το υποσυνείδητό σου σου παίζει τρελά παιχνίδια, ψηλέ, κι εγώ είμαι τόσο μεθυσμένη που αύριο θα τσεκάρω τρέμοντας την ορθογραφία τούτης της ανάρτησης. Και ξες και κάτι άλλο? Να στο πω εγώ ρε μάγκα μου, μιας και μόνος σου βολεύεσαι με την εκδοχή του "σηκώνομαι από την καρέκλα μου, ανοίγω την πόρτα του μαγαζιού και φεύγω χωρίς μια γαμημένη κουβέντα, ένα ρημαδιασμένο καληνύχτα". Αυτό λοιπόν που ήθελα να σου πω ήδη το ξέχασα, αλλά το γεγονός αυτό είναι που κάνει τη συγκεκριμένη ανάρτηση όσο πιο αληθινή γίνεται. Γιατί σ'αγαπάω με όλο μου το είναι, και με όλους τους τρόπους που θα μπορούσες να αγαπηθείς, αλλά συγχρόνως με τσατίζεις και με εκνευρίζεις τόσο πολύ που θέλω να σου σπάσω το κεφάλι, ναι, είναι η φράση που χρησιμοποιώ πολύ συχνά για την πάρτη σου τον τελευταίο καιρό. Μπαϊ δε γουέη, η πάρτη γράφεται με ήτα, όχι με ύψιλον, άλλο πράγμα είναι η πάρτη και άλλο πράγμα το πάρτυ, λιβ γουιθ ιτ και ξεπεράστε το επιτέλους. Θέλω λοιπόν, επιστρέφοντας στο θέμα μας, να σου σπάσω το κεφάλι, γιατί δεν είναι αντίδραση ώριμου ανθρώπου αυτή που έχεις. Κανένας άνθρωπος δεν σηκώνεται, ανοίγει την πόρτα και φεύγει, το καταλαβαίνει αυτό το ξερό σου το κεφάλι? Ένας άνθρωπος που τρέφει καθαρά φιλικά αισθήματα για τον άλλον δεν αντιδρά έτσι φρικαρισμένα, δεν σηκώνεται να φεύγει, δεν εξαφανίζεται και στην τελική δεν υποκύπτει στον πειρασμό του ερωτικού. Το καταλαβαίνει αυτό το όμορφό σου κατ' εμέ το κεφαλάκι με τις αξιαγάπητες τσακίσεις στα μάτια όταν γελάς? Καταλαβαίνεις? Όχι, δεν καταλαβαίνεις, γιατί δεν θέλεις να καταλάβεις, φοβάσαι να καταλάβεις, φοβάσαι να παραδεχτείς. Και κατά βάση φοβάσαι να νιώσεις, φοβάσαι να αισθανθείς, να αφεθείς. Με το ζόρι κρατιέμαι να μην αρχίσω να γράφω κεφαλαία και να φωνάζω ιντερνετικά, αλλά ας κρατήσουμε, λέγω ένα επίπεδο, ας διατηρήσουμε εμείς την ψυχραιμία μας, αφού τα αρσενικά αυτού του έρημου πλανήτη μοιάζουν ανήμπορα να το κάνουν. Και στην τελική, ρε ψηλέ, να σου πω και κάτι ακόμα? Εγώ την έφαγα την παντόφλα από εσένα, εγώ θα έπρεπε να αντιδρώ φρικαρισμένα, ή να χρειάζομαι το χρόνο μου, ή να νιώθω την ανάγκη να ανοίγω την πόρτα και να φεύγω ή δε ξέρω κι εγώ τι άλλο. Πότε αντιστράφηαν οι ρόλοι και το χαμίνι δε το πήρε πρέφα? Συγκεντρώσου, καμάρι μου, γιατί δε μας βλέπω καλά. Α, και ένα πράγμα τελευταίο, ακόμα. Όταν θα σε κολλήσω στον τοίχο και θα νιώσεις την αύρα μου σε απόσταση χιλιοστών από τα χείλη σου, μετά έλα να μου πεις ότι η καρδιά σου δεν έγινε ραλίστας. Σε έχω νιώσει αγοράκι, αυτή η καργιολίτσα η καρδιά όλα τα προδίδει. Θυμήσου Φλεβάρη. Άντε και καληνύχτα σου, που θα μου το παίξεις μάγκας και κουλαρισμένος. Δεν αντέχεις ρε ψηλέ μακριά μου, κατάλαβέ το επιτέλους.