Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

together we're invincible.

Λοιπόν. Κάπως τα έχω καταφέρει και ενώ από το παράθυρό μου συνήθως βλέπω μόνο μίζερες πολυκατοικίες, σήμερα έχω πετύχει το μικρό κομμάτι ουρανού που φιλοξενεί το φεγγάρι. Έχω λοιπόν la luna πρώτο πιάτο και γουστάρω ατελείωτα. Γιατί πάντα είχαμε ιδιαίτερη σχέση με την εν λόγω κυρία, της μιλάω και είναι στοιχείο του δικού μου χαρακτήρα να θεωρώ ότι μου απαντάει. Και άπαξ και το πιστεύω, τότε αυτόματα ισχύει κιόλας. Της κλείνω το μάτι, λοιπόν, και αρχινάω.

Πιστεύεις στη δύναμη της θέλησης? Και μη μου αρχίσεις τις κουταμάρες του τύπου "όταν θέλεις κάτι πολύ το σύμπαν συνωμοτεί υπέρ σου/συνωμοτεί εναντίον σου/κάνει την πάπια/κάνει 15 τούμπες και 3 κατακόρυφους" και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Εγώ ξέρω ότι όταν θέλεις κάτι πολύ και έχεις το μυαλό σου μέσα στο κεφάλι σου και τα ποδάρια σου να πατάνε γερά πάνω στη γη, τότε αυτό που θέλεις θα γίνει, τα πράγματα θα ρέουν καλώς, όλα θα είναι ρόδινα με αγάπες και λουλούδια, ξέρεις. Βάλε βέβαια μέσα και τον παράγοντα ότι θα είσαι πάντα εσύ, θα μένεις πάντα ο εαυτός σου που ξέρει τι θέλει και δεν παραλογίζεται και αλλάζει αυτό που είναι χάριν καταστάσεων. Διότι όταν μια χημεία δουλεύει και προχωράει στρωτά, αλλάζοντάς την όταν αλλάζουν οι συνθήκες αποσυντονίζεις τον εαυτό σου, αποσυντονίζεις τον άλλον και αποσυντονίζεις και το πολύ αγαπητό μας σύμπαν, το οποίο έτσι έχει μάθει τώρα, τι να κάνουμε, δε θα του τα αλλάξεις εσύ, κύριε!

Οπότε, αγαπητέ μου αναγνώστη, δώσε βάση: τα πράγματα είναι απλά. Θέλει θετική διάθεση, πίστη σε αυτό που προσπαθείς, χαμόγελα, γέλια, υπομονή, επιμονή και ομορφιά. Αυθορμητισμό και αληθινότητα. Ντάξει, δεν υπάρχει η λέξη, μη με σκοτίζεις. Κατάλαβες τι ήθελα να πω, όμως, έτσι δεν είναι?

Γιατί η μαγεία θέλει και προσμονή. Και η προσμονή κρύβει μαγεία. Μα είναι αλληλένδετα, δεν το βλέπεις?


6 σχόλια:

okeanida είπε...

προσπαθώ.. :p

το χαμίνι είπε...

αν δεν προσπαθούσαμε και καθόλου θα βαριόμασταν πολύ γρηγορότερα. η ομορφιά βρίσκεται στο να μπορείς να ξεπερνάς εμπόδια, να τα αντιμετωπίζεις με χαμόγελο, να δένεσαι μέσω αυτών και να ανακαλύπτεις νέες πτυχές του άλλου και του εαυτού σου. φιλιά :)

Marina, Marina Marinaaa είπε...

τι γίνεται με τον αιώνιο παράγοντα του αιώνιου "άλλου" που ίσως και να'χει ρόλο ρυθμιστή σε όλο αυτό;

το χαμίνι είπε...

@Marina, Marina Marinaaa: μπορείς να γίνεις λίγο πιο συγκεκριμένη γιατί δεν εννοώ? :P

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ/αγαπητή, έπεσα τυχαία πάνω στο μπλογκ και στο αισιόδοξο αυτό ποστ περί θέλησης,και μιας και το ίδιο ερώτημα μα έχει απασχολήσει πολύ, πήρα το θάρρος να σχολιάσω το εξής: Όλα τα παραπάνω ισχύουν γενικά, με μια βασική εξαίρεση: Τον έρωτα. Και δη τον ανεκπλήρωτο έρωτα, απότομα λήξαντα ή άλλες αποτυχημένες βερσιόν του. Μετά από πολλές ιστορίες όπου με την ασυγκράτητη αισιοδιξία μου ουσιαστικά αρνιόμουν να λάβω υπ'όψιν τα μηνύματα "ΟΧΙ" του απέναντι (μέχρι που ερχόταν και μου το φώναζε φαρδιά πλατιά ίσια στο μεγάλο επίμονο χαμόγελό μου),νομίζω ότι στον έρωτα, όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα φανταζόμαστε ή όπως θέλαμε να πάνε, μεγαλύτερη σοφία είναι να παραδεχόμαστε την ήττα μας και να επενδύουμε αλλού την αισιοδοξία και την επιμονή μας. Ίσως αυτό ενοοεί και η Μαρίνα x3. Με φιλικούς χαιρετισμούς, μια αισιόδοξη με κρίσεις ρεαλισμού.

το χαμίνι είπε...

αγαπητή μου ανώνυμη, μιλώ ακριβώς για τον έρωτα. το μόνο που θέλει είναι να είστε αληθινοί. και να είστε και οι δύο εκεί. όταν σταματήσει ο ένας από τους δύο να είναι εκεί, τότε αρχίζουν και τα αρνητικά μηνύματα. είναι πολύ πιο απλό από όσο πιστεύουμε, και ακόμα απλούστερο από ο,τι ποτέ μου φαντάστηκα. :)