Βαμμένα κόκκινα μαλλιά, καζάνια, δάκρυα κι αμαρτίες.

Περνάς με το τρένο από την καθημερινή διαδρομή , την οικεία, κι εκεί που χαζεύεις από το παράθυρο τη γνωστή πια στο μάτι εγκαταλελειμμένη αλάνα, βλέπεις στη μέση της ένα παρατημένο αναπηρικό καροτσάκι. Δεν ήταν εκεί την περασμένη εβδομάδα. Και κάτι ακόμα. Το παρακεί αντίσκηνο κάποιου αστέγου που ΗΤΑΝ εκεί την περασμένη εβδομάδα, σήμερα στέκει διαλυμμένο, ηττημένο, ένα με τη γη.
Μπαμ! Δύο τόσο μικρά ερεθίσματα και το μυαλό σου ήδη τρέχει. Τι μπορεί να έχει συμβεί? Ποια φανταστική ιστορία μπορεί να κρύβεται πίσω από αυτα τα απομεινάρια, ποιες πράξεις προδίδουν αυτά τα στοιχεία, σιωπηλά ένοχα μέσα στην αθώα και άψυχη ακινησία τους? Ποιοι άνθρωποι μπορεί να εμπλέκονται σε αυτό το παιχνίδι βίας και αγωνίας που έχεις στήσει στο μυαλό σου? ΤΙ άνθρωποι είναι αυτοί, που πλέκουν δαιδαλώδη, μυστηριακά μονοπάτια, ανακατώνοντας τις ζωές τους με τις ζωές κάποιοων άλλων? Κι εσύ? Η δική σου ζωή γιατί να είναι στην απ΄έξω? Δε κατάλαβα δηλαδή. Γιατί να μην είσαι κι εσύ μέσα σ' αυτό το καζάνι στιγμών, εμπειριών και συναισθημάτων?
Μεγάλος ο κόσμος, ε, ψηλάκι? Τόσα και τόσα περνούν και χάνονται στην σφαίρα της λήθης, απλά και μόνο επειδή βρίσκονται έξω από το οπτικό σου πεδίο, το μικρόκοσμό σου, μακριά από το δικό σου καζάνι που βράζει και κοχλάζει και μαίνεται με στιγμές, με δάκρυα και φάσματα. Σάμπως μπορείς να κάνεις και τίποτα γι' αυτό?
Καθείς στο καζάνι του, λοιπόν. Όπως του πρέπει. Σωστά? Μπααα.

Άκου με προσεκτικά. Είσαι στο καζάνι σου ωραία και καλά, ναι? Την αράζεις εκεί, τη βρίσκεις με τα δικά σου πράγματα και είσαι κομπλέ. Μα άκου λιγάκι κι εδώ. Αν βγάλεις λίγο τη μύτη σου έξω από το χείλος της χύτρας, αν ξεπροβάλλεις λιγουλάκι την χοντροκεφάλα σου, μόνο για μια στιγμή, τότε guess what. Ο αέρας θα σου φερει μυρωδιές από άλλα καζάνια, τα μάτια σου θα δουν πώς χορεύουν οι φλόγες κάτω από άλλες χύτρες, τα χείλη σου θα γευτούν την αρμύρα από δάκρυα αλλιώτικα από τα δικά σου, αλλιώτικα πικρά, αλλιώτικα ευτυχισμένα μα, πίστεψε με, το ίδιο ακριβώς αληθινά. Και αυτή η αλήθεια, καλό μου, κρύβει όλη τη μαγεία του ρημάδη τούτου κόσμου.
Τι είπες? Φοβάσαι να βγάλεις το κεφάλι έξω? Τι φοβάσαι βρε χαμίνι? Δε σου προσφέρει προστασία το καζάνι σου, εσύ την προσφέρεις σε αυτό. Το 'πιασες? Ωραία. Πάμε τώρα. Πάμε σου λέω, τελείωνε. Κεφάλι έξω, βαθιά ανάσα και φύγαμε. Με εμπιστεύεσαι?


Και η σουρρεαλιστική φράση της ημέρας: "Αρχίδια Αλαντίν, κι ο κόσμος σου απόθανε."
http://www.youtube.com/watch?v=sVxUUotm1P4