Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

[μακάρι] εγώ να σταματήσω να φυτοζωώ ή εσύ να βαρεθείς να κοιμάσαι μόνος σου?

Μας ρωτάει μωρέ η ζωή για να συνεχιστεί? Μας ζητάει την άδεια ο χρόνος για να εξακολουθήσει να κυλάει? Πίπες. Κανένας χρόνος δεν πρόκειται να κάτσει να σκεφτεί "α, κάτσε ρε συ, το χαμίνι εδώ αργοπεθαίνει μέσα του, έχει νεκρώσει, δε νιώθει, δεν αισθάνεται, δεν το αγγίζει τίποτα. Κάτσε να αράξω λίγο μέχρι να ξανανιώσει, κρίμα είναι το κορίτσι να χάνει τη ζωή που περνάει κάθε μέρα κι αυτό την αφήνει να ξεγλυστράει μέσα από τα δάχτυλά του."

Δεν πάει έτσι, σόρι. Ο χρόνος είναι στυγνός, η ζωή είναι αλύπητη, προχωράνε χωρίς έλεος, κι εσύ από δίπλα πασχίζεις να ακολουθήσεις τον τέλεια συγχρονισμένο βηματισμό τους. Κι αν κουραστείς? Κι αν απογοητευτείς? Κι αν τα δεις όλα μάταια, και κάτσεις αποκαμωμένος στην άκρη του δρόμου να πάρεις μια γαμημένη ανάσα, να ξαποστάσεις ρε αδερφέ, τι καταφέρνεις? Θα σου πω τι καταφέρνεις. Τίποτα. Μηδέν. Γίνεσαι θεατής παρελάσεων ετερόκλητων πραγμάτων, μουσικής και αέρα και βροχής στο πρόσωπο και στα μαλλιά, και αγγιγμάτων και ματιών και μυρωδιάς χειμώνα και καμένου ξύλου και ανελέητου κρύου που σου κρυφογελάει πίσω από τα νεροσύννεφα, κάτσε, δεν θα έρθει ακόμα, όπου να 'ναι, ναι, αλλά προς το παρόν χαλαρώνει και ετοιμάζεται.

Και κάθεσαι και τα κοιτάς, και θέλεις ρε πούστη, έστω από ένα απ' όλα να πιαστείς, να σκαρφαλώσεις στην πλάτη του για να συνεχίσεις κι εσύ στην πορεία αυτή, γιατί μόνος σου δεν μπορείς, κουράστηκες, θες κάποιον να σε κουβαλήσει και να σου χαϊδέψει το πρόσωπο και να σου πει "μπράβο, αυτό το έκανες σωστά" ή "μη σε νοιάζει, εγώ είμαι εδώ, βασίσου πάνω μου, θα φροντίσω εγώ να ισιώσεις".

Αλλά ξέρεις ποια είναι η μαλακία? Ο θεατής της παρέλασης είναι πάντα πίσω από το κάγκελο, η παρέλαση πάντα από την άλλη πλευρά. Και δεν φτάνεις να τα πιάσεις. Απλώνεις χέρια, πόδια, φωνάζεις, τσιρίζεις, κλαις, οδύρεσαι και χτυπιέσαι σα κακομαθημένο παλιόπαιδο αλλά η παρέλαση δε σου δίνει σημασία. Δε θα σου κάνει το χατίρι, προχωράει ακάθεκτη. Σιγά μη σταματήσει για την πάρτη σου, εδώ που τα λέμε, ποιος είσαι να ούμε?

Εσύ, φίλε, εσύ.
Εσύ πρέπει να πηδήξεις το κάγκελο για να τη φτάσεις.
Εσύ πρέπει να βρεις τη δύναμη να δώσεις ένα σάλτο και να βρεθείς καταμεσής της.
Εσύ πρέπει να κάνεις το άλμα, μόνο εσύ.

Εγώ? Εμένα τα πόδια μου είναι στο γύψο αυτή τη στιγμή, σόρι, άλλη φορά.

8 σχόλια:

okeanida είπε...

μ'άρεσε πάρα πολύ!
εσύ..

το χαμίνι είπε...

:) ευχαριστώ πολύ!

Συνελεγμώνη είπε...

Ψήσ' το να χώσουμε κρυφά κανένα τραμπολίνο εκεί πίσω.
Θα σε μπουκώσω εγώ βιταμίνες κ θα γιάννεις :D

τι βλαμμένο που 'σαι :***

το χαμίνι είπε...

δε τα πάω καλά με τα τραμπολίνα, είμαι αρκετά επιρρεπής στα ατυχήματα. κι επίσης, μια απότομη απογείωση μπορεί κάλλιστα να καταλήξει σε ανώμαλη προσγείωση. είμαι σε γύψο λέμε, να με ξεκάνεις θες?

Συνελεγμώνη είπε...

θα σε ρίξουμε στο πλήθος ωρέ. απασχολημένοι αυτοί σιγά μη σε δουν. τώρα ή νεκρή ή παρελαύνουσα θα βγεις.

όχι ε?
καλά δν επιμένω.

Marina, Marina Marinaaa είπε...

Κι εκεί που λέω δε μπορεί, κάποιος θα βρεθεί να με κουβαλήσει τσουπ πας και μου λες οτί όχι μόνο κουτσαίνεις να προλάβεις το βήμα αλλά είσαι και πίσω απ'το κάγκελο κι οτί πρώτα πρέπει να το πηδήξεις. Και ξες, πίσω απ΄το κάγκελο, ο καθένας προσπαθεί να...πηδήξει για τη πάρτη του.

By the way περαστικά για το "γύψο" και...σιδερένια***

το χαμίνι είπε...

"ο καθένας προσπαθεί να... πηδήξει για τη πάρτη του."

εμμένω σ'αυτό, συμφωνάω και επαυξάνω. θενξ, καινούργια τροφή για σκέψη.

by the way, φυσικά και είσαι πίσω από το κάγκελο. τι νόμισες, όλα έτσι απλά και εύκολα θα ήταν, μπάτε σκύλοι αλέστε και κάθε καρυδιάς αρχίδι? ;) :*

το κορίτσι που ήθελε πολλά είπε...

"έτσι σκληρή είν'η ζωή να το ξέρεις,μέσα σου ψάξε για να μην υποφέρεις,βασίσου πάνω σου.

βασίσου πάνω σου μη σταματάς πουθένα,υπάρχει μέσα σου αυτός ο θεός που ζητάς"

ή και πάνω μας τέλος πάντων.Βασίσου πάνω μας :)


πι ες: αι εμ γουετινγκ φορ γιου :*