Τρίτη 26 Απριλίου 2011

κι εκεί αλλάζουν όλα.

Πρέπει να είσαι πιο δυνατή από αυτό. Η ζωή συνεχίζεται, το έχουμε ξαναπεί, το τέλος του κόσμου είναι μακριά ακόμα, ή τουλάχιστον σίγουρα δεν είναι αυτό. Σε πονάει η αδιαφορία, το ξέρω, σε πληγώνει ο σταρχιδισμός κι ακόμα ίσως δεν μπορείς να το πιστέψεις, μα χώνεψέ το, κοριτσάκι, οι άνθρωποι συχνά θα σε απογοητεύουν. Μέριασε το παράπονο και φόρτσα τα πανιά ξανά.

Κι ας είναι άδικο, κι ας μη μπορείς να σταματήσεις να σκέφτεσαι το αν μαζί της θα στεριώσει, αν θα τον καταφέρει, τι είναι αυτό που κάνει τις άλλες να τους κρατάνε κι εσένα όχι. Κι ας θέλεις να χτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο, κι ας θέλεις να γρατζουνιστείς και να ματώσεις, κι ας θέλεις να κάνεις κι άλλα πολλά που δεν θα αναφέρω, γιατί θα σε πούνε μανιοκαταθλιπτική και θα τρομάξουν, κοριτσάκι, κρίμα είναι τα παιδιά.

Κι ας θέλεις πάνω από όλα να πας ΣΠΙΤΙ. Στο σπίτι σου, στους ανθρώπους σου, στον αέρα που μυρίζει και τον αναγνωρίζεις, στο οικείο και το ασφαλές. Μα δεν είναι έτσι, πιτσιρίκα. Η φυγή δεν είναι του χαρακτήρα σου. Η έξοδος ναι, με το κεφάλι πάντα ψηλά. Μα όχι η φυγή. Σε αηδιάζει, είναι δειλεία κι εσύ δεν φτιάχτηκες για δραπέτης. Με κουτουλίδια στα εμπόδια θα ισιώσουμε ξανά, υπέροχε εαυτέ μου, στο υπογράφω.

Πάμε μπροστά.

3 σχόλια:

ginger είπε...

Θέλω να γράψω τόσα πράγματα... και να πω άλλα τόσα, αλλά δεν θα κάνω τίποτα.
Μου θύμισες μία δικιά μου ιστορία, κορίτσι, που τελείωσε σχετικά πρόσφατα, φαντάζομαι πάνω- κάτω με τον ίδιο τρόπο που τελείωε και η δική σου.

Το ξέρεις και από μόνη σου, αλλά θα στο πω κι εγώ. Τα εμπόδια υπάρχουν για να τα περνάμε.
Τι κι αν τρώμε το κεφάλι μας, τι κι αν χάνουμε μήνες τον ύπνο μας σκεφτόμενοι διάφορα πράγματα...
Το επόμενο πρωί τα εμποδια είναι εκεί και πάλι, περιμένοντας να περάσουμε από πάνω τους, ξανά... και ξανά... και ξανά.

Δεν το λέω παρηγορητικά, αλλά το λέω γιατί το πιστεύω- ακόμα και αν δεν έχω ιδέα για τα άτομα ή τις καταστάσεις- . Αν τόσο πολύ θέλατε τα ίδια πράγματα, τώρα θα τα είχατε.

Είναι κάποιες φορές που μόνο εμείς θέλουμε, μόνο εμείς βλέπουμε και μόνο εμείς καταλαβαίνουμε.

Αυτό που θα δεις και από μόνη σου μετά είναι το πόσο αξιολύπητος θα σου φαίνεται αυτός, που ενώ μπορούσε να σε έχει, τελικά δεν το ήθελε.

Πάντα παίρνουμε ό,τι μας αξίζει και είμαι σίγουρη ότι και ο δικός σου πρίγκιπας είναι κάπου στον δρόμο κι έρχεται. Και όταν φτάσει δεν θα υπάρχουν "μήπως", "ίσως" και άβολες καταστάσεις.

Και θα το ξέρετε και οι 2.
Είμαι σίγουρη για αυτό !:)

ΥΓ: Συγγνώμη για την όλη ανάμειξή μου σε κάτι δικό σου και ακόμα πιο πολλή συγγνώμη αν το σχόλιο μου είναι τελείως άκυρο σχετικά με αυτά που όντως συνέβησαν.

το χαμίνι είπε...

Τζίντζερ, αν υπήρχε λόγος για συγγνώμες, μάλλον αυτό που δεν θα υπήρχε θα ήταν αυτό το κείμενο :)

Το μάτι μου κόλλησε σε ένα σημείο αυτών που μου έγραψες, και ενώ ξέρω ακριβώς πώς το εννοείς, το μυαλό μου το πήρε και το έφερε κύκλους. "Πάντα παίρνουμε αυτό που μας αξίζει". Τι να είναι αυτό που μας αξίζει, άραγε? :)

Τις καλημέρες μου!

ginger είπε...

Και όμως, το πιστεύω ότι τα καλά πάντοτε έρχονται!

Απλά αρκεί να το ελπίζουμε και όλα θα πάνε καλά..!

Εγώ είμαι σίγουρη, σου λέω :)