Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

Έτσι, γιατί πολλά μας τα πες.

Κι όταν πια καταλαβαίνω πως δεν είμαι πια εγώ, εκεί ανοίγω την πόρτα και αποχωρώ. Γιατί εγώ είμαι το μόνο που έχω, στο τέλος. Κι αν δε το έχω, δεν έχω τίποτα.

Κόμπος στο στήθος, κόμπος στο λαιμό, κόμπος στο στομάχι. Θα περάσει κι αυτό. Άλλα κι άλλα φάγαμε, εδώ θα κολλήσουμε? Prost.

2 σχόλια:

trouble soul (?) είπε...

xxxmmmmm nai etsi einai, otan den vlepeis pleon fws sto tounel tote pairneis tin apofasi na allakseis poreia....
ki as afineis polla...
to thema einai na vreis ton eauto sou

alima είπε...

πρώτη φορά που σε διαβάζω, πρώτη φορά που σχολιάζω στο μπλογκ. ήθελα να σου πω ότι όλα αυτά που γράφεις εκφράζουν ακριβώς αυτό που νιώθω εδώ και τρία χρόνια, από τα 17 μου. και μάλλον θα τα νιώθω για αρκετά χρόνια ακόμα. μακάρι να μπορούσα να πω "δε βαριέσαι". φοβάμαι να είμαι σε ταραχή και σύγχυση. φοβάμαι εξίσου να ανακαλύψω τα όριά μου, φοβάμαι να μάθω ποια είμαι. και το αιώνιο ερώτημα είναι: τελικά τι να κάνω γαμώτο μου;