Φταίνε τα τραγούδια, λέει. Φταίνε όμως?

Για αρχή πρέπει να ξεκαθαριστεί το εξής fact: Το συγκεκριμένο μπλογκί δημιουργήθηκε μέσα σε περίοδο ερωτικής αναστάτωσης και συνεπώς ψυχολογικής κατάρρευσης και φθοράς. Κατ' επέκτασιν, το πιθανότερο σενάριο είναι οι πρώτες τουλάχιστον αναρτήσεις να έχουν παρεμφερές σενάριο. Και για να σταματήσω τα πολύ εκλεπτυσμένα λόγια γιατί δε μου πάνε, όπως και να το κάνεις, οι αναρτήσεις κατά 99% θα είναι γεμάτες ζουζουνιές, κλαψομούνιασμα, θυμό, βρισίδια, απόγνωση, διαδικτυακές φωνές και κλάματα. Θα βγάζω το άχτι μου, ρε παιδί, αφού δε μπορώ να το βγάλω στον άλλον. Γιατί? Ε, γιατί ο συγκεκριμένος θα φρικάρει τόσο που θα φύγει κολυμπώντας για την Κούβα. Αντιληπτόν? Όμορφα. Ενιγουεη, ετούτο το παραγραφόνι ήταν ένας πρόλογος. Στο θέμα μας τώρα. Ασάπ.

Τα τραγούδια, λοιπόν.

Όταν είσαι ερωτευμένη όλα τα τραγούδια μιλάνε για εκείνον. Έλα τώρα που δεν το έχεις σκεφτεί ποτέ. Μπούρδες. Μέσα στο μικρό χαζό μας κεφάλι, που το σπουδαιότερο και συγχρόνως χειρότερο - πιο ψυχοφθόρο/κουραστικό/ψυχαναγκαστικό έργο που επιτελεί είναι η ρημάδα η ΣΚΕΨΗ, όλοι οι στίχοι μιλάνε για εκείνον. Ακόμα και το ελεεινότερο τραγούδι του Χατζηγιάννη, ακόμα και η πιο fail μπουζουκοσκυλιά της Κοκκίνου. Ακόμα και Σφακιανάκη θα ακούσεις και θα νταλκαδιάσεις και θα ταυτιστείς γιατί "βγάζει την ψυχή του ο μαν, ρε, το νιώθει το τραγούδι και το ζει." Όλα θα βρουν ένα τρόπο να τρυπώσουν στα στενά του μυαλού σου και να βρουν το σωστό δρόμο που οδηγεί στη σύνδεση με το πρόσωπο. Φαντάσου το μυαλό σου σαν ένα λαβύρινθο, με μια τεράστια πινακίδα στο κέντρο, με το όνομά της αγάπης σου γραμμένο με θεόρατα νέον κεφαλαία γράμματα που αναβοσβήνουν. Μπίνγκο, εδώ είμαστε. Α, και κάνε και μια τρελή μαντεψιά για το πόσα κιλά σκατά μπορεί να υπάρχουν στο λαβύρινθο μέχρι να φτάσει κανείς στο κέντρο. Α να γεια σου, τώρα καταλαβαινόμαστε.

Και καταλήγεις να μην μπορείς να ακούσεις ραδιόφωνο στο λεωφορείο, γιατί δε μπορεί, σίγουρα θα πέσεις πάνω στο "it must have been love", θα σιγομουρμουρίσεις με πάθος "ανόητες αγάπες, ανόητα φιλιά, λόγια λόγια λόγια ψεύτικα", θα συμπονέσεις και θα σου φύγει το δακράκι ακόμα και με το "bad romance" της lady gaga, το οποίο παρεμπιπτόντως κατ' εμέ είναι και γαμώ τα τραγούδια, αλλά δεν έχει να λέει αυτό.

Και διερωτώμαι εγώ, λοιπόν, το εξής: Γιατί το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας? Γιατί τον αναγκάζουμε να πονάει, γιατί συνδυάζουμε τα πάντα με αυτόν που μας πονάει, αυτόν που μας παιδεύει, αυτόν που δεν έχουμε, αυτόν που είχαμε και χάσαμε, αυτόν που μας έριξε πιστόλα, αυτόν, αυτόν, αυτόν? Γιατί δε μπορούμε να ακούσουμε μουσική χωρίς να γίνουμε ένα με το πάτωμα, για να πρέπει μετά να έρθει η κολλητή μας στο σπίτι να μας μαζέψει με το κουταλάκι γιατί εμείς θα έχουμε γίνει μια άμορφη μάζα, πάντα πιστοί στο άσμα "καίγομαι και σιγολιώνω"?

Δεν βγάζω τον εαυτό μου στην απέξω. Αντιθέτως έχω πρωταγωνιστικό ρόλο στο θέατρο αυτό του παραλόγου και κρατάω με λυσσασμένο πείσμα τα ηνία. Και η αλήθεια είναι ότι έχω στο μυαλό μου δύο τρεις απαντήσεις στο ερώτημα που θέτω. Απλώς μου αρέσει να στοχάζομαι και να διερωτόμαι. Σε κάνει να φαίνεσαι πολύ κουλ και σκεπτόμενος. ΓΚΕΓΚΕ?