Πνίγομαι.

Δεν θέλω να ζήσω συμβατικά. Δεν θέλω να ζήσω ούτε αντισυμβατικά όμως. Δεν ξέρω πού σταματάνε τα πλαίσια - αν ποτέ σταματάνε - , δεν ξέρω ποιος βάζει τις ταμπέλες κ πού τελειώνουν αυτές. Σιχαίνομαι τις λέξεις, σιχαίνομαι τη βαρύγδουπη σημασία που δίνουν στο κάθε τι, σιχαίνομαι τις επακόλουθες σκέψεις κ τα αναγκαία συμπεράσματα που πηγάζουν από αυτές.

Δεν θέλω να ακολουθήσω μια ζωή δρομολογημένη από τις προσδοκίες της κοινωνίας, μα με τρελαίνει που οποιαδήποτε απόκλιση από μια τέτοια πορεία σε στέλνει κατευθείαν σε ένα μονοπάτι επίσης κυριαρχημένο από ταμπέλες, λέξεις, πλαίσια, προσδοκίες. Αντισυμβατισμός, ελευθερία πνεύματος, μη ανταπόκριση, απόκλιση, μη ενσωμάτωση, διαφορετικότητα, αντιλογία.

Δεν ξέρω τι θέλω να κάνω με τη ζωή μου, δεν ξέρω γιατί θα ήθελα να το ανακαλύψω σκεπτόμενη έξω από τα πλαίσια κ αρχίζω να φοβάμαι ότι δεν έχω την ικανότητα να σκεφτώ εκτός πλαισίων, γιατί το ο,τιδήποτε κι αν σκεφτώ εμπίπτει μέσα σε επόμενα κοινωνικά πλαίσια. Υφίσταται μία ατέρμονη φυλάκιση ιδεών μέσα σε ένα πλαίσιο, που εμπίπτει σε ένα άλλο, μεγαλύτερο πλαίσιο, κι αυτό σε ένα μεγαλύτερο κι εκείνο σε κάποιο ακόμα μεγαλύτερο. Μια αλυσίδα ατελείωτη, με κρίκους τόσο σφιχτά κρατημένους μεταξύ τους που δεν μπορείς να την σπάσεις, μα ούτε κ να βρεις την άκρη της.

Όλα έιναι προδιαγεγραμμένα, φοβάμαι πως σκέφτομαι όπως σκέφτομαι γιατί έτσι μου μάθανε να σκέφτομαι, φοβάμαι πως και αλλιώς να μου είχανε μάθει να σκέφτομαι, πάλι θα σκεφτόμουν με εκείνον τον τρόπο επειδή έτσι έμαθα και συνήθισα, υποψιάζομαι ότι ένα από τα μεγαλύτερα λάθη της ανθρωπότητας είναι το ότι δεν αφήνει τον άνθρωπο να αναπτύξει τη σκέψη του μονάχος, παρά την τρέφει συνεχώς με συγκεκριμένες ιδέες, τη γαλουχεί από το δευτερόλεπτο που γεννιέται, τις δείχνει δρόμους να ακολουθήσει και δεν την αφήνει να ανακαλύψει μόνη της τις δυνατότητες κ τα όριά της. Το μυαλό μαθαίνει να λειτουργεί όπως του ορίσανε, του δίνεται η επιλογή μεταξύ πραγμάτων, μα τα πράγματα αυτά υπάρχουν ήδη, είναι κιόλας χτισμένα με τον τάδε ή τον δείνα τρόπο που έχει υπαγορευθεί. Η επιλογή είναι πλαστή, η προτίμηση ψεύτικη. Όλα υπαγορεύονται από τον τρόπο που ζει η κοινωνία, η ανθρωπότητα διαλέγει δρόμους και ο άνθρωπος πλανάται πως φτιάχνει ο ίδιος τη ζωή του όπως τη θέλει, μα στην τελική αυτά που νομίζει πως θέλει έχουν υπαγορευθεί από άλλους, τα θέλει γιατί έτσι έμαθε να ζει κ προς τα εκεί δρομολογήθηκαν οι κλίσεις του, οι δρόμοι που του δίνουν να διαλέξει είναι ήδη φτιαγμένοι από άλλους, ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΛΑΙΣΙΩΜΕΝΑ. Μια φρικτή καταδίκη, μια προσδοκία, μια πλάνη, μια φυλακή, ένας περιορισμός του πνεύματος από τα όρια της πολιτισμένης ύπαρξης.

Πώς να ξέρω τί θέλω να κάνω στη ζωή μου, όταν σκέφτομαι πώς αυτό που θέλω, αυτό που δεν θέλω, αυτό που θα μπορούσα, αυτό που ονειρεύομαι, αυτό που αντιπαθώ, αυτό που ερωτεύομαι, είναι όλα δημιουργήματα κοινωνικών πλαισίων?

Αν δεν κατανοήσω την σκέψη μου, πώς θα αγαπήσω τον εαυτό μου? Πώς μπορώ να πω ότι "σκέφτομαι έξω από το κουτί", όταν το κουτί βρίσκεται μέσα σε ένα μεγαλύτερο κουτί? Πού τελειώνουν τα κουτιά και πού στο διάολο νιώθω επιτέλους ελεύθερη?

Μιας και το 'χουμε ρίξει για τα καλά στη λογοτεχνία.

- Κι αν έπαυε να σ'αγαπάει;

- Προτιμώ να το ριψοκινδυνέψω. Προτιμώ να 'μαι ο εαυτός μου.

No further ado

"I'll tell you," said she, in the same passionate whisper, "what real love is. It is blind devotion, unquestioning self-humiliation, utter submission, trust and belief against yourself and against the whole world, giving up your whole heart and soul to the smiter - as I did!"
Great Expectations, Charles Dickens.

If it is indeed so, I might prove unable to ever experience true love.

*scared to my very core, am I not?*

Breathing Incapability

I'm smiling on the surface, I'm scared as hell below.

Απόψε μιλάμε σε α' ενικό.

Ένα πράγμα έχω που δεν αλλάζει. Δεν θα μου το πάρουνε, δεν θα το αφήσω, δεν θα με αφήσει. Ακόμα κι όταν θα θελήσω να αλλάξω τον εαυτό μου, ακόμα κι όταν θα κάνω στροφή και θα διαλέξω δρόμους διαφορετικούς, αυτό θα μείνει για πάντα, γιατί είναι κάτι που είναι ραμμένο στο κορμί μου από μέσα, κολλημένο πάνω μου σε κάθε σπιθαμή.

Έχω τσαμπουκά. Γεννήθηκα ροκ και έτσι θα μείνω. Όχι γιατί το επέλεξα, αλλά γιατί έτσι βγήκα. Με τσαμπουκά. Ο μπαμπάς μου μου λέει ότι όταν γεννήθηκα είχα μαλλί μαύρο σηκωμένο μοϊκάνα. Έτρωγα φέτα χωρίς να έχω δόντια. Έκλεβα τα παιχνίδια του αδερφού μου. Ήμουν μια κλανίτσα 3 ή 4 ετών κ τσαμπουκαλευόμουν τα παιδάκια που πειράζανε τον ΜΕΓΑΛΟ μου αδερφό στο πάρκο. "Φύγε μπαντάκι, θα σε κάνω κομματάκια." 'Ετσι έλεγα, μου λένε.

Κι έτσι μεγάλωσα. Στα 7-8 μου εφηύρα ένα φανταστικό δέντρο που τα φρούτα του μου φέρνανε κέφι. Και μονάχα τεντωνόμουν στις μύτες των ποδιών για να τα φτάσω κι έπειτα χοροπηδούσα στο κρεβάτι μου μες στη χαρά. Το κεφόδεντρο. Και δεν είναι ψέμα, αλήθεια υπήρχε στο μυαλό μου. Και ήμουν χαρούμενη γιατί τραβούσα τη γραμμή από μόνη μου κι έλεγα στον εαυτό μου "τώρα θα είσαι χαρούμενη". Και γινόμουν.

Και φώναζα μικρή, και σήκωνα τον κόσμο και μάλωνα και σιχτιριζόμουν με τους πάντες και τα πάντα. Όχι για πρόκληση. Όχι για αντίδραση, όχι για τσαμπουκά ως αυτοσκοπό. Μόνο και μόνο γιατί έτσι πήγαζε από μέσα μου, ό,τι βλέπω και δεν μου αρέσει να το λέω, ό,τι δε με ευχαριστεί να το αρνιέμαι, σε ό,τι διαφωνώ να σηκώνω αντιρρήσεις.

Κι έμαθα να είμαι έτσι, το λέω ροκ γιατί είναι ό,τι πιο οικείο και κοντινό στον ορισμό που ψάχνω, γιατί αυτό που είναι είναι ένα πετραδάκι στο στήθος, λίγο πιο πάνω από την καρδιά και λίγο πιο κάτω από το κοίλωμα των κλείδων κάτω από το στέρνο. Ξες ποια λέω, τα κόκκαλα που χτυπάς ρυθμικά χωρίς λόγο και αιτία, για να ακούς τον ήχο τους θαμπό κάτω από το δέρμα. Εκεί είναι αυτό που με προσδιορίζει, εκεί με καίει όταν νιώθω να αδικούμαι, εκεί μαζεύεται ο κόμπος όταν θέλω να κλάψω, εκεί πονάω όταν λυγίζω και είμαι αδύναμη.

Γιατί το ροκ δεν είναι αναρχία, δεν είναι αντίδραση. Δεν είναι αντισυμβατικότητα, μαγκιά, αναισθησία και τσαμπουκαλίκι που σε κάνει δυνατό. Το ροκ για μένα είναι η καθαρότητα της ματιάς, η απλότητα των πραγμάτων, η αξιοπρέπεια που διατηρείς για να μένει το κούτελό σου καθαρό. Ένα quality, μια ποιότητα, αν θες, μια μαγκιά διαφορετικού είδους, που σε κάνει φωνακλά κι αξιαγάπητο και ταυτόχρονα εμπεριέχει τον κίνδυνο να παρεξηγηθείς, να κριθείς λάθος, να σου βγει και το μάτι και το όνομα.

Και ροκ είναι αυτό να μην σε νοιάζει. Καθείς ας λέει ό,τι θέλει, εσύ θα ξέρεις τι κάνεις και τι είσαι κι όποιος μιλά και λέει, ας πάει να κουρεύεται. Να σε αφορά μόνο στο σημείο που απειλεί να μπαχαλέψει τη ζωή σου και κυρίως να πληγώσει αυτά για τα οποία νοιάζεσαι. Είτε αυτό είναι άνθρωποι, έννοιες, αντιλήψεις, είναι ένα και το αυτό, δεν έχει σημασία. Γιατί ροκ είναι να μην αλλάζεις, ενώ ταυτόχρονα θα αλλάζεις χίλιες φορές και κάθε ώρα. Ροκ είναι το τσαγανό σου να λες εγώ είμαι αυτό που είμαι, έτσι βγήκα κι έτσι διαμορφώθηκα και κανένας δεν μπορεί να μου υποδείξει πώς να είμαι και για κανέναν δεν θα κάνω κάτι διαφορετικό από αυτό που έχω επιλέξει. Εγώ επιλέγω τι θα γίνω, γιατι διαμορφώνομαι και δομούμαι με την κάθε μέρα που περνάει. Αλλά με δική μου επιλογή, κατάλαβες? Σ'αρέσει? Έκατσες. Δε σ'αρέσει? Έφυγες. Απλά και όμορφα.

Γιατί το ροκ είναι δύναμη μυαλού κι αδυναμία της καρδιάς. Το 'πιασες, ψηλάκι?

I wish you'd hold me when I turn my back

Κι αν είναι μάχη η ζωή και πρέπει πάντα να αγωνίζομαι, δε μπορεί, κάποτε κάποιος θα παλέψει και για μένα.

Και τότε εγώ θα του δείξω τι σημαίνει ευτυχία. Και δεν θα το μετανιώσει ούτε στιγμή.

If you want me, come and claim me. Ούτε δαχτυλάκι.

Tonight, tonight, tonight, tonight, I wanna be with you tonight.

She gives. And she takes. And she wants. And she offers.

And she wants the easy way out.

And she's thinking of you. And she is thinking of you, as well. Maybe you, too, but not really. She's mostly thinking of the nightmares, and the faces reoccurring in her dreams, and the ones that make her choke and want to cry.

And she wants the easy way out.

And she's missing you. Damn, she is really missing you. Given the song, we might as well use it, she would say to you, "miss the outline of your back, miss you breathing down my neck". And your smell, damn it, your smell, and your touch and your fingers and the feel of your skin under her fingertips. She misses lying in bed with you, laughing with you, she just misses being with you.

And she wants the easy way out.

And she's smoking now, wearing boxers and a t-shirt, and she's alone and quite enjoying it, to tell the truth, but she wants somebody to lie down with her when she goes to sleep. And she wants you, or maybe you. You who is confusing, and challenging, and making her laugh. But also you, who is far far away, who is familiar and secure and makes her smile. But she's all alone.

And she REALLY wants the easy way out.

You will forget about me when I'm on that plane.

Snow Queen

Έφτασε δα η ώρα. Ήρθε πια η ώρα, καιρός να πάμε σπίτι. Γιατί τελματώσαμε, γιατί ξέρουμε όλοι οτι δεν είναι αυτή η πραγματικότητα, γιατί μια ζωή έχει ρίζες πολύ βαθύτερες από αυτό, βαθύτερες ίσως από ό,τι δε θα μπορούσες καν να αρχίσεις να φαντάζεσαι. Και η προσωρινή ζωή κουράζει, γιατί θέλει πάντα ενθουσιασμό, θέλει σβελτάδα και ένταση, δεν έχει περιθώρια για χαλάρωση, γιατί οι ρίζες εδώ είναι βρεφικές είπαμε, θυμάσαι? Χωρίς την κατάλληλη φροντίδα θα τσακίσουν κι όλα θα καταρρεύσουν.

Πίσω λοιπόν. Πίσω στη ζωή που έχει καταφύγια, πίσω στη ζωή που έχει κρυψώνες, έχει ματιές ζεστές, δεμένες. Πίσω στη ζωή από την οποία μπορείς να κρυφτείς, να εξαφανιστείς, γιατί ξέρεις ότι δεν θα πάει πουθενά, είναι δική σου και σε περιμένει να γυρίσεις.

Ναι, χαμογελώ για την επιστροφή. Μη με παρεξηγείτε. Πέρασα ΥΠΕΡΟΧΑ. Αλλά μάλλον είμαι πια πολύ μεγάλη για να προσποιούμαι πως δεν ξέρω ή δε βλέπω. Κι αυτό μου ξεσκίζει το μυαλό.

Καληνυχτώ με σταυροδρόμια μαγεμένα.

Θα ήθελα να παλέψεις και να με κάνεις να σε θέλω ξανά.

Δύο τραγούδια. Τόσα δίστιχα, τρίστιχα, τετράστιχα που με εκφράζουν. Και αφού δεν μπορώ να αποφασίσω ποιους από όλους τους στίχους προτιμώ, θα τους παραθέσω όλους εδώ. James το αγαπητό συγκρότημα, "Out to get you" και "Lullaby" τα λατρεμένα τραγούδια. Here goes:

~So alone tonight, miss you more than I will let you know

Miss the outline of your back, miss you breathing down my neck~

~Looked in the mirror, I don't know who I am any more

The face is familiar, but the eyes, the eyes give it all away~

*Every kiss has left a bruise*

*You've been raiding too much meaning from existence*

*Take that child and teach him senseless*

*I wish we weren't conceived in violence*

*Damage the dream, damage the dream

The magic is broken
The house is in ruins
Your memory's one-sided
The side that you're choosing feels nothing
Feels nothing at all*

Σχωράτε με για το ανούσιο ποστ. Καληνυχτώ.

Έτσι, γιατί πολλά μας τα πες.

Κι όταν πια καταλαβαίνω πως δεν είμαι πια εγώ, εκεί ανοίγω την πόρτα και αποχωρώ. Γιατί εγώ είμαι το μόνο που έχω, στο τέλος. Κι αν δε το έχω, δεν έχω τίποτα.

Κόμπος στο στήθος, κόμπος στο λαιμό, κόμπος στο στομάχι. Θα περάσει κι αυτό. Άλλα κι άλλα φάγαμε, εδώ θα κολλήσουμε? Prost.

Είσαι ανόητη, αλλά τουλάχιστον έχεις επίγνωση αυτού*

-Πώς είσαι?

-Καλά.
-Πώς τα βλέπεις?

-Θολά. Χαστούκια να μου σκάσεις θα μου μοιάζουν φιλιά.

Και τι να κάνεις, δα, όταν είσαι μοναχά 22? Να μην πας όπου σε παίρνει το ρέμα? Να μην πας με την καρδιά? Να μην κάνεις όπως νιώθεις, κι ας ξέρεις ότι αυτό σε υποβιβάζει?

Να μην πας, είναι η σωστή απάντηση. Μα ποιος δεν πήγε, γαμώ το στανιό μου, στα 22 του?

Ποιος γαμώ?

Ακόμα με επεξεργάζομαι, συμπαθάτε με. Ιδέα δεν έχω τι μου γίνεται.

Αϊντε γειά μας.

Δεν έχω τίτλο να σας δώσω, ίσα που το ξέχασα κιόλας

Φαντάσου τις σκέψεις σου σαν μικρά τετράγωνα χαρτάκια κομμένα από σχολικό τετράδιο. Από τετράδιο με μαύρες οριζόντιες γραμμές, όπου κάθε σκέψη σου είναι γραμμένη με όμορφα γράμματα, αυτοτελής και περιεκτική.

Τώρα φαντάσου ότι τα χαρτάκια αυτά βρίσκονται μέσα σε μια δίνη αέρος. Στροβιλίζονται και χορεύουν, πετούν δεξιά κι αριστερά σε αέναη κίνηση. Κι εσύ στέκεσαι από πάνω και προσπαθείς να τα πιάσεις με τα ακροδάχτυλά σου. Δεν κάνει να τα γραπώσεις, δεν πρέπει να τσαλακωθούν. Πρέπει να τα πιάσεις απαλά με τις άκρες των δαχτύλων σου, σχεδόν σαν να τα χαϊδεύεις.

Δεν χρειάζεται καν να τα πιάσεις όλα, ένα αρκεί. Μία σκέψη είναι προς το παρόν αρκετή, μια σκέψη οδηγός που θα σε καθησυχάσει και θα σου δείξει την αρχή του μονοπατιού, θα σε διαβεβαιώσει ότι ξέρεις πού πηγαίνεις.

Μα τα χαρτάκια όλο πετούν, γυροφέρνουν περιπαικτικά γύρω από το κεφάλι σου κι ακόμα δεν μπορείς να τα πιάσεις. Μπορείς κάπου κάπου να διαβάσεις λιγάκι από το τί γράφουν, καθώς έρχονται κοντά στα μάτια σου ίσαμε για ένα λεπτό, ίσαμε να ξεχωρίσεις δυό λέξεις και την αρχή μιας πρότασης κι έπειτα χάνονται ξανά. Και μένεις με τη γενική ιδέα, με αδόμητες και παράταιρες σκέψεις που σου ταλανίζουν το μυαλό.

Θα ησυχάσει η δίνη κάποια στιγμή, δεν μπορεί. Έτσι δεν είναι?

ps: Tο ότι ξέρω πως απόψε δεν θα χτυπήσεις την πόρτα μου δεν σημαίνει ότι παύω να ελπίζω και να εύχομαι να το κάνεις. O ρομαντισμός είναι γαντζωμένος στην ψυχή μου, κρατιέται με νύχια και με δόντια, όσο κι αν έχω προσπαθήσει να τον διώξω. Εκεί ο ρημάδης, εκεί ό,τι και να γίνει. Κι ας μην έχει, σκεπτικοί και δύσπιστοι φίλοι μου, ο έρωτας καμία σχέση με όλο αυτό.

Τις καληνύχτες μου, για άλλη μια φορά.

Αυλή πανεπιστημίου, ώρα 11:45. Περιμένοντας.

Κόκκινα κτίρια, μαύρα ρούχα.

Άνθρωποι.

Γυναίκες, τσιγάρα, παπούτσια, βιβλία.

Μόρφωση και αγάπη για ζωή.

Θρησκεία, τρόμος και δέος.

Ήλιος να ζεσταίνει το κορμί, υφάσματα να διώχνουνε το κρύο.

Η γύμνια μας κρυμμένη, η γύμνια μας το πιο ποθητό.

Όλοι αγαπούν, όλοι θέλουν να αγαπηθούν.

Τετράδια με λέξεις.

Μόνο για μας.

Η ζωή μας αναπνέει.

Κοίτα.

Και οι σκέψεις μας να μας οδηγούν~

22 Μαϊου, ξημερώματα.

Δώσε της αγάπη. Θα σου δώσει τα πάντα. Δώσε της σκοτάδι. Θα ανάψει κεριά. Κι ένα τσιγάρο. Για την πάρτη της και μόνο. Γιατί μπορεί και μόνη της. Κι ας μπορεί καλύτερα με άλλους. Κι ας είναι οι άνθρωποί της το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή της. Μπορεί και μόνη, γιατί τους κρατάει μέσα της. Σε ένα ζεστό σημείο πλάι στην καρδιά της. Και είναι πάντα εκεί. Κι αυτοί που είναι κοντά, κι αυτοί που είναι μακριά, κι αυτοί που είναι τόσο μακριά που δεν θα ξανάρθουν πια. Όσο ζει αυτή, ζουν κι εκείνοι. Ζουν στα χαμόγελά της, ζουν στα μάτια της που προδίδουν το πότε είναι χαρούμενη, πότε είναι λυπημένη, πότε είναι ερωτευμένη. Ζουν στην αφή της, στα ψηλαφίσματα του κόσμου της, του μικροσκοπικού και πελώριου συνάμα. Στις ρουφηξιές απ΄το τσιγάρο της, στα γυμνά της πόδια που δροσίζονται αυτή τη στιγμή πλάι στο ανοιχτό παράθυρο. Στους στίχους που αγαπάει, στη φωνή της που τραγουδάει, στο εκστατικό της χαμόγελο όταν περιφέρεται ανάμεσα σε βιβλία. Αυτός είναι άλλωστε ο κόσμος της. Καρτ-ποστάλ και μουσικές, τσιγάρα, σκέψεις και βιβλία. Αγάπη και εμπιστοσύνη στους ανθρώπους, σκόρπια γραπτά μουτζουρωμένα σε μικρά τετραδιάκια και παράταιρες κόλλες χαρτί. Δεν θέλει να σου πει πολλά. Δεν ξέρει δα και πολλά για να σου πει, είναι παιδί ακόμα. Ακόμα μαθαίνει να αγγίζει, ακόμα μαθαίνει να γελάει, ακόμα χάνεται σε ένα όμορφο βράδυ και στις μυρωδιές και τα τριξίματα ενός παλιού ξύλινου σπιτιού. Θέλει να μεγαλώσει, και δεν θέλει. Διψά να αντιμετωπίσει τον εαυτό της, να τον καθίσει απέναντι και να τα πούνε. Μα ίσως είναι νωρίς ακόμα. Τα βιολιά ακόμα παίζουν και ποτέ δεν διακόπτεις ένα κομμάτι μουσικής. Αφήνεται λοιπόν και πετά πάνω από θάλασσες, μουσκεύεται σε βροχές, πίνει, χορεύει και μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Θα φτάσει κάποτε, δεν μπορεί. Σας καληνυχτεί.

κι εκεί αλλάζουν όλα.

Πρέπει να είσαι πιο δυνατή από αυτό. Η ζωή συνεχίζεται, το έχουμε ξαναπεί, το τέλος του κόσμου είναι μακριά ακόμα, ή τουλάχιστον σίγουρα δεν είναι αυτό. Σε πονάει η αδιαφορία, το ξέρω, σε πληγώνει ο σταρχιδισμός κι ακόμα ίσως δεν μπορείς να το πιστέψεις, μα χώνεψέ το, κοριτσάκι, οι άνθρωποι συχνά θα σε απογοητεύουν. Μέριασε το παράπονο και φόρτσα τα πανιά ξανά.

Κι ας είναι άδικο, κι ας μη μπορείς να σταματήσεις να σκέφτεσαι το αν μαζί της θα στεριώσει, αν θα τον καταφέρει, τι είναι αυτό που κάνει τις άλλες να τους κρατάνε κι εσένα όχι. Κι ας θέλεις να χτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο, κι ας θέλεις να γρατζουνιστείς και να ματώσεις, κι ας θέλεις να κάνεις κι άλλα πολλά που δεν θα αναφέρω, γιατί θα σε πούνε μανιοκαταθλιπτική και θα τρομάξουν, κοριτσάκι, κρίμα είναι τα παιδιά.

Κι ας θέλεις πάνω από όλα να πας ΣΠΙΤΙ. Στο σπίτι σου, στους ανθρώπους σου, στον αέρα που μυρίζει και τον αναγνωρίζεις, στο οικείο και το ασφαλές. Μα δεν είναι έτσι, πιτσιρίκα. Η φυγή δεν είναι του χαρακτήρα σου. Η έξοδος ναι, με το κεφάλι πάντα ψηλά. Μα όχι η φυγή. Σε αηδιάζει, είναι δειλεία κι εσύ δεν φτιάχτηκες για δραπέτης. Με κουτουλίδια στα εμπόδια θα ισιώσουμε ξανά, υπέροχε εαυτέ μου, στο υπογράφω.

Πάμε μπροστά.

Ξυπόλητη στο βρεγμένο γρασίδι~

Δως μου τα πατήματα, γιατί είμαι μικρή ακόμα και δεν ξέρω καθόλου πού πηγαίνω. Δεν έχω τρόπο να μάθω, μονάχα ζω στα ψηλαφιστά, οι λέξεις μου φεύγουν και γράφονται μόνες τους και αγαπιούνται από εμένα κι από τη ζωή μου την ίδια. Τα μάτια μου είναι δεμένα εξ επιλογής και κουτουλάω, σέρνομαι και χτυπώ στους τοίχους μέχρι να βρω το δρόμο μου. Γιατί έτσι έχω μάθει, να μην ζητώ βοήθεια για να ζήσω, μονάχα να αφήνω τη ροή των πραγμάτων να με συνεπαίρνει και να με ξεβράζει σε διαπιστώσεις και σε εκ των υστέρων αναλογισμούς και συμπεράσματα. Το μέρος μου είναι εδώ, είναι προσωρινό και αναλώσιμο, μα ποτέ δεν το ένιωσα πιο αληθινό, πιο καίριο και απτό. Η ζωή μυρίζει, την ακουμπώ και την νιώθω με όλες μου τις αισθήσεις. Κι ας συνεχίζω να ζω με επιφυλάξεις, κι ας κρατάω τις άμυνές μου και το μυαλό μου στη θέση του. Ακόμα κι έτσι, η αλήθεια είναι ότι όλο μου το είναι εκρήγνυται και σφύζει από ζωή και αίσθηση. Κι ας είμαι ακόμα μικρή και αδαής. Ευγνωμωνώ τη ζωή.

Τις καληνύχτες μου στους όμορφους ανθρώπους.

http://www.youtube.com/watch?v=Yim_2rwfmFY

hey, universe, fuck off

Χωρίς παρακινδυνευμένα λόγια, μεγάλες γενικεύσεις και τρανταχτές δηλώσεις, και γενικότερα χωρίς πολλά πολλά γιατί τελικά ίσως ο μετρημένος και λιγομίλητος άνθρωπος είναι και ο πιο σοφός, καθώς σιωπεί, αναμασά τις σκέψεις του και τις δρομολογεί, τις αφήνει να ωριμάσουν και τις φέρνει βόλτα στο κεφάλι του πάνω κάτω και πάνω κάτω και πάνω κάτω μέχρι να μεστώσουν. Χωρίς, λοιπόν, πολλά στα περαιτέρω, ακολουθεί η παρακάτω διαπίστωσις, που στην τελική μπορεί να αποδειχθεί κι αυτή μια μπούρδα και μισή, καθώς, φίλτατοι, 21 χρονών είμαστε και κάτι ψιλάδια, μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι ξέρουμε τι μας γίνεται?

Διαπίστωσις χαμινιού #1:

Τhere was some stuff Ι should have seen, but I pretended not to see. Now all I can see is what could have been, had I not pretended not to see what was there for me to see.

No further questions, thank you.

http://www.youtube.com/watch?v=cM0T9fumD5k&feature=related